عزیز رویش

کورس کوثر دانش آماج حمله قرار گرفت. با این انفجار، تکه‌های تن و پاره‌های روح ما به هوا رفتند. سر از فردا لبخند شیرین ده‌ها تن از فرزندان خود را به عنوان اولین هدیه‌های زیبای صبح‌گاهی در برابر نگاه‌های تشنه‌ی خود تجربه نمی‌کنیم.

خوب است بیدارتر از قبل باشیم. جهل دشمن آگاهی است. در برابر جهل زانو خم نکنیم. پاسدار آگاهی چیزی جز خودِ آگاهی نیست. آگاهی روشنایی است و جهل تاریکی. با هر قطره اشک خود، باز هم عهد کنیم که از آگاهی رو بر نگردانیم و به جهل و جمود تمکین نکنیم. صدای خود را با نفرت و دشمنی و کدورت آلوده نکنیم. آگاهی از ما می‌طلبد تا واکنش خود در برابر جهل را نیز با آگاهی ظاهر سازیم.

شکی نیست که با افتادن هر فرد از عزیزان ما تیر کمر ما سیخ می‌کشد. اما این را هم بدانیم که ما با هر تعداد از افرادی که در کوچه از ما می‌گیرند، کم نمی‌شویم؛ اما با خرد شدن در ذهن و روان خود می‌میریم و نابود می‌شویم.

دستان یکدیگر را رها نکنیم. امنیت کوچه‌ها و جاده‌های خود را با انسجام و یک‌پارچگی اجتماعی و تقویت نهادهای امنیتی خود تأمین کنیم و فرزندان خود را از دلداری‌های آگاهانه‌ی خود محروم نکنیم.

یاد ما باشد که روزی و روزگاری نه چندان دور، اجساد عزیزان خود را در شب تاریک، با نور کورسوی الیکین، آنهم در پناه پتو، دفن می‌کردیم. آن وقت از کم شدن عددی خود نمی‌لرزیدیم. چون ذهن ما عدد را حساب نمی‌کرد. صاحب آرمانی بودیم برای رهایی و رستگاری و زندگی عزتمند.

اکنون هم با کم شدن تعداد افراد خود بر خاک نمی‌نشینیم. گرد و خاکِ دست و صورت خود را می‌تکانیم و قلم و کتاب و کاغذ را به عنوان نمادهای آگاهی و هوشیاری خود از روی زمین بر می‌داریم و دوباره به داخل صنف و درون خانه می‌بریم.

خوب است محیط اطراف خود را با چشمان باز تحت مراقبت داشته باشیم. از افراد مشکوک که در برابر خود می‌بینیم، بی‌مآبا پرسان کنیم تا هزینه‌ی گشت و گذار افراد مشکوک و نااهل در ماحول ما سنگین شود. نگذاریم دشمنان آگاهی ما، در خلای بی‌مبالاتی و بی‌توجهی ما مجال حرکت پیدا کنند یا فرزندان ما را با بمب و باروت و خنجر از ما بگیرند.

با پولیس و مراجع امنیتی خود همکاری کنیم. بر نهادهای امنیتی اعتماد کنیم، هر چند بر مهارت و تعهد و توانایی‌های شان حساب خوب باز نمی‌کنیم. اجازه ندهیم مراکز آموزشی و نهادهای تعلیمی مان را با تهدید و ارعاب تخلیه کنند.

شب‌های تاریک‌تر و سیاه‌تر از این گذشته اند. این لحظات سنگین نیز می‌گذرند. ما در یک خط پیوسته می‌مانیم تا برای فرزندان و نسل‌های فردا زندگی زیبا یا زندگی مصوون و مرفه و شاد را به میراث بگذاریم.